ale fajne mieszkanie! całe szczęście po drodze znalazła się jakas apteka i gordy nabył plasterki (na pewno jakieś śliczne z hello kitty albo z muminkami, czy innymi bajkowymi stworkami) oraz wodę utlenioną, bo uznał, że nie będzie męczył jej jodyną, nie był aż taki brutalny. w każdym razie myślę, że udało im się nawet wejść do środka, do tego mieszkania, bo pewnie nie miała drzwi, albo nie miała klamek, albo, i ta opcja chyba jest najbardziej prawdopodobna, znalazła klucz i otworzyła. - teraz musimy się zabawic w doktora - powiedział calkowicie poważnym glosem. - jakbyś miała jakies waciki albo chusteczki, to byłoby świetnie - powiedział, siadając przy stole. był niegrzeczny bo nawet się nie spytał o pozwolenie, ale w końcu chodził do szkoły dla zbuntowanej mlodziezy...

Była ciekawa, czy krzesło się nie zawali, ale chwilę potem wspomniała, że akurat te są całkiem stabilne. Pomrukiwała coś sama do siebie pod nosem, nogą zgarniając pary butów na taczające się po drodze. Kilkoma szybkimi susami znalazła się w łazience i równie szybkimi wróciła do chłopaka z opakowaniem wacików. - Będzie bolało? - spytała drżącym głosem, podstawiając krzesło blisko siedzącego chłopaka. - Umyłam już ręce i tak piekło, żę hoho - poinformowała go z przestrachem. - W ogóle jestem niewychowana, powinnam była od razu zaproponować ci herbatę - ręką, której nie ściskała wacików, walnęła się w czoło, czemu towarzyszył charakterystyczny plask. - Musisz mi wybaczyć, jak na ten moment jestem kontuzjowana. W ogóle zacznijmy od nóg - położyła mu jedną ze swoich długaśnych kończyn na kolana i odwróciła wzrok, byleby nie patrzeć na to, co miało za chwilę zajść... (oczywiście wcześniej zdjęła swoje wielkie buciory )

to bardzo dobrze, że je ściągneła, bo gordy byl raczej wątły i pewnie nie wytrzymałby cieżaru tych butów i połamałyby mu się nogi. oboje byliby kontuzjowani i nie miałby kto ich zawieźć do szpitala, musieliby czekać, aż w rany joan wda się gangrena i zaczną tak śmierdzieć, że sąsiedzi się zaniepokoją i przyjda sprawdzić co się dzieje. w każdym razie nic mu sie nie połamało. - spokojnie, spokojnie, będę mógł sobie nawet sam zrobić herbaty, bys mogła odpocząć i w ogóle. myślę, że będziesz musiała przez tydzien leżeć, żeby ci się to zagoiło - powiedział, ale potem się zastanowił chwilę i uznał, że to może nie jest aż taki krytyczny przypadek. - albo moze nie będzie aż tak źle. nie wiem, moze troche boleć.. jak będziesz dzielna to dostaniesz cukierka - powiedział jak profesjonalny pan doktor i wzial troche wody utlenionej na jeden wacik, zeby potem zacząć delikatnie obmywac jej kolano. miał nadzieję, że go nie kopnie w twarz z tego wszystkiego.

kiedy wacik zetknął się z jej brudną raną, miała ochotę zapiszczeć z bólu, albo przynajmniej zamachać nogami, ale bała się, że zrobi mu krzywdę i jakby co, nikt nie będzie mógł zawieźć jej na operację amputacji. Zacisnęła pięści i zaczęła nucić sobie jakąś mało znaną melodię. W krótkim czasie uporali się jednak z resztą piekących ran, a ona chciała udawać hardą. Uniosła więc dziarsko podbródek do góry i powstrzymując drżenie głosu, powiedziała: - dzięki... - i zerknęła w innym kierunku. Cieszyła się, że ma takie fajne plasterki z atomówkami. - No dobra, tak naprawdę to dzięki!!!!!! - i rzuciła się na niego, obcałowując przy tym jego ciepłe prawie jak Jacoba policzki (sorki teraz jak czytam to sie wczułam). - Nawet nie wiesz, jakie to było dla mnie trudne... - rzuciła z ulgą, ścierając z czoła wyimaginowany pot. - A ty jak się trzymasz? - spytała, podchodząc powoli do czajnika. - Mam tylko chińskie ziółka... - wbiła w niego przepraszające spojrzenie.

- chińskie ziólka brzmią świetnie - powiedzial. liczył na to, że te ziółka mają działanie podobne do grzybków halucynogennych. rozsiadł się wygodniej na krześle, które całe szczęście się wciąż jeszcze nie połamało i chwilę podziwial swoje dzielo, swoją pierwszorzędnie przeprowadzona operację na jej kolanach i dłoniach. poczuł, że odnalazł swoje powołanie. zostanie pielęgniarką w jakiejś szkole i będzie dzieciom przyklejał kolorowe plasterki na zranione kolanka. - szczerze mówiac to nie jest łatwo, ale jakos się trzymam.. bałem się, że zawiodę i jednak będzie trzeba cię zawieźć na ostry dyżur z tymi ranami, ale chyba wszystko się udało - pokiwał głową powaznie, a potem sie usmiechnąl. tak, chinskie ziółka dobrze mu zrobia po takim stresie!

Po kilku minutach usadowiła się wygodnie na krześle, stawiając z głośnym hukiem kubki na blat stołu. Mieszała łyżeczką obijając nią o wnętrze naczynia, bo była niewychowana. - Więc właściwie Gordy, ile masz lat? Nie to, że wyglądasz na jakoś strasznie dużo, albo mało, obstawiam pewien przedział, ale postanowiłam, że wolę się jednak upewnić - spytała, popijając z uśmiechem małe łyczki herbaty o mocnym smaku. - I gdzie chodzisz do szkoły? Albo na studia? Albo może nie chodzisz do szkoły, wybacz nietakt... - spytała, patrząc na niego z lekkim zawstydzeniem. Na razie nic nie wskazywało na to, że jest bystrzakiem.

- mam osiemnaście lat. i chodze do tego liceum w górach - powiedział i machnął ręką w stronę gór. to znaczy w zasadzie nie był pewien, czy machnął w dobrą strone, ale tak mu sie wydawało. wolał nie mówić, że chodzi do tego liceum dla zbuntowanej młodziezy, bo może by go wyśmiała albo coś w ten deseń, a jemu zrobiłoby się glupio i by sie rozpłakał. - a ty ile masz i gdzie chodzisz do szkoły, cooo? - spytał nachylając się w jej stronę, jednocześnie dmuchając w swoją herbatkę, chociaz nie wiele to dawało, bo bardziej dmuchał na swoją dłoń niz do kubka.

wiesz co ja lece bede potem mozesz skonczyc jesli chcesz ale mozesz tez zaczekac hehe:*

łe! to gordon sobie poszedł, zostawiajac jej troche plasterkow w razie gdyby się jeszcze pokaleczyła.