- mam nadzieję, ze nikt ciebie nie bije i na ciebie nie krzyczy - powiedział, marszcząc czoło, a potem po raz ostatni zmierzył ją wzrokiem, jakby szukając jakichs sińców i blizn, ale nic nie znalazł, więc zaczął obserwować niebo. dostrzegł chmurę w kształcie homara i zrobił się głodny. - to czemu nie pójdziesz do innej szkoły, skoro ta cię przeraża, co? rodzice każą ci tu chodzić? - spytał, mrużąc oczy.

- brzmi żałośnie, ale tak - mruknęła i podrapała się po nosie. miała katar i ją swędział nos, tylko szkoda, że w środku! raczej wstydziła się tak dłubać w nosie przy arvinie, wiec musiała drapać sie na zewnątrz, wmawiając sobie, że tak naprawdę to drapie się w środku. eh. ciężkie jest życie. - nie, nie, nie krzyczą na mnie i nie biją mnie też. ale są porąbani. to znaczy, bez obrazy, ty się chyba czujesz całkiem dobrze tutaj?

- to nie tak, że czuję się dobrze.. w zasadzie szkoła jak szkoła, wszystko mi jedno, czy ludzie się w niej biją, czy uczą się po nocach - powiedział i wzruszył ramionami, wracając wzrokiem do constance, do ktorej po raz tysięczny się uśmiechnął, bo lubił się usmiechac, zwlaszcza, że wypalił chwile temu jakiegos skręta, wiec jego nastrój miał się całkiem dobrze. - poza tym, dlaczego cię tu wysłali? nie wyglądasz na żadną kryminalistkę.

- myślalam, że idę do normalnej szkoły. oni też. ale nie chcę im robić problemów, bez sensu, juz tutaj zostanę. nie jestem kryminalistką i nie robie pozorów, że jestem niebijącym, nieprzeklinającym, niepijącym i niepalącym dzieciakiem. a przez to nikt mnie tu nie lubi - wyżaliła się, czując się podwójnie żałośnie w związku z faktem, ze no cóż, mówiła to arvinowi. ale wyglądało na to, że naprawdę nie miała komu ;c. czuła się samotna.

- nawet tak nie mów, constance, ja cię lubię - powiedział, a potem uznał, że to trochę glupie, bo w zasadzie praktycznie jej nie znał, ale nie wydawała mu się żadną niemiłą i opryskliwą dziewuszką z dobrego domu, ktora wyrywa wlosy z glow innych dziewczyn, które kupią sobie takie same buty jak ona. ale po skretach naprawde nie myslal zbyt płynnie. uśmiechnął się bo w kazdym poscie musial sie usmiechnac. - poza tym chyba nie ma w tym nic zlego.. no i mysle, ze jeszcze sie do ciebie przekonaja. nie wszyscy sa kryminalistami w tej szkole - zauwazyl. niepewnie, bo szczerze mowiac to nie znal innych niekryminalistow niz ona.

- na przykład ty? - zapytała trochę naiwnie. skad miała wiedzieć. jakby jej powiedział, że jest po skręcie, to byłoby minus 20 do symaptii, ok. - lubisz mnie? nie znasz mnie przecież. to znaczy, ja nie chcę powiedzieć, że cię nie lubię, bo w sumie to też cię lubię, arvin - mruknęła, trochę nerwowo bawiąc się kosymkiem swoich włosów i wbrew sobie każdy jej nerw teraz skierował się na ich zetknięte ramiona. tak już miała.

- taak, w zasadzie mozna tak powiedziec - pokiwał głową, uznając, że przeciez nikogo nie zabił, więc nie jest jakims strasznym rozbójnikiem, nie musi się jej przecież zwierzać z tego, ze prawie go zamknęli za handlowanie narkotykami i cos tam cos tam. usmiechnal sie znowu. - wiem, ze cie nie znam, ale wydajesz mi sie strasznie mila i fajna. poza tym jestes bardzo ladna. - a on nie potrafil nie lubic ladnych dziewcząt. poglaskal ja po kolanie, ale tak tylko bardzo przelotnie, majac nadzieje, ze nie dostanie za to po ryju.

zarumieniła się. nie dostałby po ryju nawet wtedy, kiedy położyłby jej rękę na kolanie na dłużej, nie byłaby w stanie się chyba ruszać i myśleć, a co dopiero dawać mu po ryju. w każdym razie od razu zrobiło jej się jakoś cieplej nie tylko w twarz.
- mhm, dziękuję - odpowiedziała, bo była zdania, że trzeba dziękować za komplementy i tak dalej. i zamilkła, bo nie wiedziała, co ma mówic! analizowała jego słowa.

- hmmm - westchnął, zastanawiając się, czy rumience na twarzy constance to dobry, czy zly znak, ale potem uznał, ze wyglądała z nimi tak uroczo, że nie mogły byc czyms zlym. - masz ochotę gdzieś iść? robi się chłodno, a chyba nie chciałbym, żebyś zmarzła - stwierdził, zastanawiajac sie, od kiedy byl takim dżentelmenem, ale nie potrafił sobie przypomniec, wiec uznal, że chyba od teraz.

- a gdzie chciałbyś pójść? masz na myśli jakąś kawiarnię czy po prostu odprowadzenie mnie do domu? - zapytała i musiała odkaszlnąć, bo trochę jej zachrypł głos, ale nie z podniety, tylko może była lekko pociągająca... i podziębiona. odgarnęła włosy z twarzy za ucho i wpatrywała się wyczekująco w profil arvina, oceniając go przy okazji, haha.

w zasadzie mial na mysli raczej jakis bar albo klub, gdzie moglby sie napić czegos mocniejszego, ale uznal, ze może constance nie chodzi do takich miejsc, wiec zastanawiał się chwilę. - chyba kawiarnię. no, chyba, że wolisz, żebym cię już odprowadził, constance - powiedzial, zerkajac na zegarek. pewnie constance chodziła spać przed dwudziestą i w ogóle. w kazdym razie pewnie poszli tam gdzies i zacznij!

connie siedziała na ławce i czytała jakąś gazetę po francusku, bo musiała ćwiczyć swój francuski, a przynajmniej mama jej kazała i przeznaczała specjalny fundusz na ten cel. ponieważ connie była grzeczna i słuchała się mamusi, to oczywiscie teraz siedziała i czytała, i to było głupie, ale nie mogę wymyślić nic fajniejszego. jakiś żul właśnie stanął nad nią i spytał się, czy wie, gdzie jest ta fontanna, którą connie ma za plecami. hehe. uwielbiam żuli.

siedzial na lawce naprzeciwko ale nie zwrocil na nia uwagi, bo szczerze mowiac niespecjalnie sie wyrozniala, a on mial wszystko gdzies, bo byl cholernie zmeczony. w kazdym razie jak podszedl do niej zul, to zaczal sie jej (i zulowi) przygladac, usmiechajac sie do siebie, grzejac rece w kieszeniach swojej skorzanej kurtki, ktora sam uszyl z upolonwanego niedzwiedzia bo byl hardkorem. nie mial zamiaru jej ratowac przed bezdomnymi raczej.

constance roześmiała się i obejrzała się za siebie na fontanntę, na co żul zapytał, czy mogłaby go podprowadzić do tej fontanny, bo on nie zna właściwej drogi i w tym momencie właśnie do contance dotarł odór od żula drogą dyfuzji no i cóż, skrzywiła sie i trochę zaniepokoiła, bo ten żul stał już nad nią dość długo. dlatego też powiedziała, żeby dał jej spokój, po czym wstała, ale zulik złapał ją za łokieć tak nieuprzejmie i nie chciał puścić, upierając się, by podprowadziła go do fontanny! och.

zapalił papierosa i zmrużyl oczy, patrząc raz na constance, raz na niebo, ale na niebo trochę bardziej, bo było ładne, a on był szalenie romantyczny. i mial w rodzinie wrozki i strasznie lubil astrologie, astronomie i te wszystkie bzdety.

ale dupek! contance właściweie zauważyła arvina i zauważyła, że on widział całą sytuację, a nawet nie wstał i nie pomógł, tylko po prostu gapił się w niewidzialne punkty, które widział tylko on sam przed swoimi oczami, wiec koniec końców zamachnęła się na żula gazetą i w tym momencie wyrwała się temu żulowi, lecąc w tył na ławkę tak niefajnie dość. a żul odszedł.

leniwie wstał z ławki, uśmiechając się jednokącikowo i otrzepał niewidzialny pył ze swojego ramienia, odkaszlnął w otwartą dłon, a potem odchrząknął i podszedł do constance. wyciągnął w jej stronę dłoń, by pomóc jej wstać. - widzę, że masz nowych przyjaciół, constance - zauważył całkiem rozbawiony całą sytuacją i wyrzucił papierosa gdzies na bok, bo juz mu się ów znudził.

- widzę, że się opierdalasz - normalnie nie przeklinała i była kulturalnym człowiekiem, złe słowa zatrzymywała dla siebie, zachowując się nieasertywnie i introwertycznie, jednakże teraz miała przyśpieszony puls, bo po prostu się przestraszyła tego żula. zerknęła na rękę arvina, uniosła lekko brew i otworzyła demonstracyjnie gazetę.

przewrócił oczyma. - jesteś na mnie za to zła? to bylo dosyć.. zabawne. chciałem zobaczyć, czy coś między wami zaiskrzy - zauważył i usiadł na tej ławce, wydymając nieznacznie usta, zerknął znowu na niebo, ale księżyc byl wciąż na tym samym miejscu, podrapał się po ramieniu. - jak leci? poza tym, że działasz jak magnez na żuli..

- mówisz o sobie? - zripostowała natychmiast, bo szybkie skojarzenie na temat tego, że się do niej przysiadł, mówiąc o tym, że działa jak magnez na żuli, zrobiło swoje. przewróciła kartkę i wpatrywała się w jakieś słówko, którego absolutnie nie znała, a które chyba wydawało się kluczowe by zrozumieć jakieś zdanie super skomplikowanne!

- jasne, oczywiscie, constance. jestes strasznie wkurzajaca - stwierdzil dobitnie i wstal, poprawil swoja kurtke i westchnal. - moglas powiedziec, ze nie chcesz, zebym sie przysiadal czy cos, bo najwidoczniej nie jestes w najlepszym nastroju. pewnie masz okres albo cos - stwierdzil, pocierając dłonią o swój kark, chwile sie jej przygladajac, az w koncu wzruszyl ramionami na znak, ze ma to wszystko gdzies.

ludzie, którzy zachowywali się tak jak arvin, zwykli doprowadzać constance do pasji. naprawdę. miała ochotę w tym momencie wydepilować mu włosy z całego ciała w jednej sekundzie, żeby posikał się z bólu, a potem wyrywać mu rzęsę po rzęsie z powieki (tak torturowano mnichów! ;p). nic nie odpowiedziała, bo to już nawet przestawało ją bawić, uznała, że arvin jest po prostu niemiły.

uznal, ze skoro jest taka, jaka jest, to ma ja gdzies, wiec zapalil kolejnego papierosa, wzruszyl ramionami po raz milionowy i wrocil na lawke, na ktorej wczesniej siedzial, i znowu gapil sie na niebo. fascynujace.

a constance teraz emocjonalnie odmieniło się w główce, bo szczerze mówiąc, odkąd spędzili ten bardzo miły wieczór w jakiejś kafecje, a potem on odprowadził ją do domu, a ona stwierdziła, że to romantyczne, dużo o arvinie myślała, wyobrażała sobie ich następne spotkanie w podobnym charakterze, tymczasem on szczerze mówiąc, kompletnie zgwałcił jej wizje. cóż. schowała gazetę do torby i położyła dłonie na swoich kolanach, a potem wbiła w nie wzrok.

przymknal oczy i udawal, ze umarl...